Brotzeit door Udo Pollmer

"Waar blijft het positieve?" werd er vroeger op de redacties gevraagd wanneer er weer eens artikelen aangeboden werden, dat de wereld snel zou vergaan. Bij alles wat we deden, of nalieten, dreigde vroeger of later een wereldondergang. De geestelijke vader van deze einde der tijden visioenen was de Club van Rome. Niemand stoorde zich aan het feit dat er van hun prognoses helemaal niets uitkwam. Het is nu weer tijd om de balans op te maken. Op tafel ligt namelijk een nieuw rapport over de Simon Abundance Index, genoemd naar de econoom Julian Simon (1932-1998). 

Deze index wordt sinds 1980 gebruikt om de...

...welvaart van volkeren te meten. Daartoe worden de wereldmarktprijzen van essentiële goederen vergeleken met de mondiale loonontwikkeling. Wat denkt u dat het resultaat zal zijn als u kijkt naar de periode 1980-2020? Welnu: "De aarde is in 2020 608 procent rijker dan in 1980", aldus professor economie Gale Pooley. En de individuele burger op aarde? Zijn middelen zijn met 300 procent toegenomen - dat wil zeggen, per hoofd van de bevolking. Het bericht noemt de populaire voorspellingen van de Club van Rome en andere profeten gewoonweg absurd.

De index bepaalt de gemiddelde arbeidstijd voor 50 belangrijke goederen. Vergeleken met 1980 is voor de aankoop van 1 liter ruwe olie, 1 kg rundvlees of 1 kg rijst op de wereldmarkt tegenwoordig gemiddeld 75% minder arbeid nodig. Bij de koplopers suiker, leer, varkensvlees en koffie daalde de arbeidstijd met ongeveer 85%. Onderaan de lijst staat ijzererts met 25 % minder arbeidstijd, en vismeel, goud en bananen met 40 % minder arbeid.

Verbluffende resultaten geven aanleiding tot scepsis. Daarom is een maatstaf nodig om het resultaat te valideren: Dat is de honger op de wereld. Wanneer de gebruikelijke propaganda overeen zou komen met de waarheid, dat de afgelopen decennia de wereldbevolking razendsnel gestegen is en tot een steeds snellere vernietiging van onze bestaanszekerheid zou voeren, door uitbuiting van de bodem, door erosie, door droogte catastrofes en overstromingen, door vergiftiging van de akkers, door stervende bijen, dan zouden de oogsten moeten dalen en zou het aantal hongerige mensen dramatisch moeten stijgen.

Maar het pakte heel anders uit: de hoeveelheid land die in de wereld beschikbaar is voor voedselproductie is sinds 1960 gelijk gebleven, de wereldbevolking is gegroeid, en parallel daaraan is het aantal hongerige mensen gedaald - niet procentueel, nee, in absolute aantallen. Het resultaat van de Simon Index wordt dus inhoudelijk bevestigd. Tussen haakjes: toen nog maar weinig mensen de aarde bevolkten, was de honger een frequente gast.

Veel mensen zijn bezield met het idee dat hun stukje van de taart kleiner zou worden met elke nieuwe burger op aarde. Dit is de wereld van hen die verwachten door de staat te worden verzorgd, als een klein kind dat afhankelijk is van de giften van zijn ouders. Echter in een wereld waarin jongeren niet worden geïndoctrineerd met doempropaganda maar een degelijke opleiding krijgen, nemen zij hun leven in eigen handen en neemt de welvaart toe. Hoe hoger de kwalificatie, des te effectiever de oplossingen voor de uitdagingen van de toekomst. Het resultaat is welvaart.

In vuur en vlam voor het juiste geloof

In de echte wildernis - het ideaal van velen - is één vierkante kilometer genoeg om één man te voeden. In ons huidige cultuurlandschap worden 15.000 mensen gevoed met de oogst van één vierkante kilometer. Dit wonder is geschapen door de generaties die het oerwoud in Midden-Europa hebben gerooid, de ploeg hebben uitgevonden, het zaad hebben verbeterd, totdat uiteindelijk de vindingrijkheid van onze ingenieurs, scheikundigen en biotechnologen oogsten heeft voortgebracht die vroeger als waanideeen zouden zijn afgeschilderd, en die er voor de hongerenden uit zouden zien als visioenen uit het land van melk en honing.

Honger verwoest elk land. Als er geen betaalbaar vlees is, dan komt er bushmeat in de pot. Als de oogsten bij ons drastisch dalen door biologische of braaklandbouw, dan branden de bossen in Zuidoost-Azië, Zuid-Amerika en zuidelijk Afrika om de ontbrekende grond aan te vullen. Met dit landbouwbeleid is het niet aan ons om andere volkeren te vertellen hoe ze moeten leven. De wereld zal het moeilijk krijgen met de praktijken van onze wereldverbeteraars.

In Midden-Europa heeft de moeizame ontginning van woeste gronden het landschap geschapen waarin wij vandaag leven en dat ons voedt. Wat velen tijdens een wandeling als "natuur" ervaren, is een typisch cultuurlandschap dat met verstand behouden wil blijven. Anders vernietigen we onze bestaansmiddelen. Wij hebben de natuurreservaten te danken aan onze landbouwers die, door de stijgende opbrengsten, konden afzien van ongunstige gronden die in tijden van schaarste moesten worden bebouwd. Wij zijn de papzatte erfgenamen van een gecultiveerd land.

In plaats van creativiteit, onderzoek en daadkracht te verlangen, word nu alleen nog maar verdeeld wat voorhanden is. De inventiviteit van de mensen, hun wil om uitdagingen aan te gaan, verslapt wanneer elke technische oplossing wordt afgeschilderd als een gevaar voor de wereld - omdat er in de media nog onbekende restrisico's loeren.

Elke menselijke activiteit kan met vrij verzonnen „voetafdrukken“, "CO2-balansen" en "ethische bezwaren", aan de kaak worden gesteld of verboden. Net zoals de kerk ooit wetenschap als godslastering beschouwde en haar vertegenwoordigers naar de hel stuurde. En wanneer dat niet volstond, dan branden de "ontkenners" op de brandstapels.

Cui bono

Het dreigen met schaarste en catastrofes is de motor achter de belastingdruk die eufemistisch "ecotaks" wordt genoemd en die de lage wereldmarktprijzen tot onvoorstelbare hoogten katapulteert. Dit is de belangrijkste grond waarom onze geldbuidel de Simon Abundance Index tegen zou willen spreken. De geheven belasting roomt een aanzienlijk deel van de meerwaarde die door de burgers gecreëerd werd af, en laat die in de zakken van vreemden verdwijnen.

Door de angst voor schaarste en gevaar kunnen staten worden geplunderd en tot oorlogen worden gedreven. De belangrijkste brandstichter is honger. Kunstmatige tekorten aan vitale goederen zijn ook de levensader van speculanten. Elk zorgvuldig gepland tekort veroorzaakt hevige prijsstijgingen en stelt zo de winst veilig. Maar niet door productiviteit, zoals bij een serieuze ondernemer, maar door snode chantage.

Dit bedrijfsmodel is een veilige bank, vooral wanneer de mensen al in crisistoestand verkeren en hun scepsis aan het wegebben is. Het is waarschijnlijk puur toeval dat de media, NGO's en het Economisch Wereldforum met hun Cassandra-koren de speculanten de weg wijzen. De toeslagenbetalers mogen zich verheugen; zij zitten bij de grote show op de eerste rij.

Literatuur

Pooley G, Tupy ML: The Simon Abundance Index 2021. Humanprogress.org

Pollmer U et al: Don’t go Veggie. Hirzel, Stuttgart 2015