Door Udo Pollmer

Een paar jaar geleden, wekte een Amerikaanse documentaire-filmmaker genaamd Morgan Spurlock grote beroering. Gedurende vier weken had hij zich voor de lopende camera tot braken aan toe, volgepropt met de producten van McDonalds, met dramatische gevolgen voor zijn lichaam. In zijn film "Super Size me " kwam hij daardoor ruim 11 kilo aan, werd impotent, liep leverschade op en zijn cholesterol schoot naar astronomische hoogten. Hij werd vet, lui, depressief en tamelijk wakkelig.

De dieetdames waren blij, per slot van rekening was een toneelspeler iets gelukt, wat eerder ontkend werd door de vakwereld: een keihard bewijs dat...

...fastfood dik en ziek maakt. Bovendien, liet de film zien, hoe men met succes af kon vallen: een heer beweerde zelfs met twee maaltijden van Subway, een concurrent van McDonalds, 111 kilo afgevallen te hebben. Subway heeft voor de film in de reclame trommel geroerd. Volgens Spurlock is dat allemaal puur toeval.

Om zijn verhaal naar de top te krijgen, beweerde Spurlock naderhand dat hij het te danken had aan het 14 maanden lang volgen van een streng veganistisch dieet dat zijn vriendin Alex Jamieson voor hem klaargemaakt had dat hij weer genas. Jamieson steeg op tot een icoon van veganisme, gleed af in een eetstoornis en gaf alle onzin ondertussen op. 

In Duitsland was er op vele scholen geen houden meer aan, de pedagogen ramden deze afschuwelijke inzichten bij de scholieren naar binnen. Ieder kind moest met eigen ogen zien, waartoe hamburgers en frietjes al in korte tijd konden leiden. Drugs zijn onschuldig daarmee vergeleken. Ook al namen de kinderen na een bepaalde berouwvolle periode hun normale voeding weer op, het slechte geweten bleef aan tafel zitten – de ideale voedingsbodem voor verdere indoctrinaties.

Fraude scenario

Laten we beginnen met de bewering dat Spurlock zich praktisch niet bewogen had en dat dat heeft bijgedragen aan zijn vervetting. Een filmmaker, die tegelijk hoofdrolspeler, producent en financier is, "verbruikt" rijkelijk calorieën op de set. Het maken van films is harde arbeid. Waar komen de ruim 11 kilo extra gewicht vandaan? Dat kann niet door het eten komen. De toename betekent een mestprestatie van 400 gram per dag. Dat krijgen vreugdevolle kweek biggen amper, maar nooit en te nimmer een volwassen homo sapiens. Een dergelijke gewichtstoename lukt misschien met anabolica. Hun bijwerkingen zijn leverbeschadiging en impotentie.

Het opgezwollen uiterlijk van Spurlock heeft hij waarschijnlijk te danken aan de schildklierhormonen, die hij tijdens zijn vetmesterij innam. Die brengen ook nog een paar kilo extra op de weegschaal. Zijn cholesterolniveau kan hij vooraf met cholesterolverlagers gemanipuleerd hebben. Aan het begin van de film was deze bedenkelijk laag en nam gedurende de proef weer toe tot 230, volledig normaal voor zijn leeftijd.

We moeten niet vergeten: voor elke Hollywood-productie is er een draaiboek dat vooraf pijnlijk nauwkeurig de individuele scènes en effecten plent. Het resultaat van zo'n duur project kan immers niet aan het toeval worden overgelaten.

Ondertussen heeft Fredrik Nyström, hoogleraar aan de Universiteit Linköping, de proef herhaald -maar dit keer met een wetenschappelijke begeleiding. Hij engageerde 18 vrijwillige studenten. Zij moesten hun calorieopname met fastfood verdubbelen en zo min mogelijk bewegen.

Het verliep totaal anders. Bij de meesten gebeurde er niets inzake gewicht. Slechts een van hen zette tijdens het stressvolle vreetprogramma snel vet aan. Enkele deelnemers kwamen tot zo’n vijf kilo aan -waarvan sommigen vreemd genoeg de helft in de vorm van spiermassa. En dat terwijl er niet gesport mocht worden! Op het einde, keerde het oorspronkelijke gewicht als vanzelf weer terug naar het originele niveau. Het ergste voor de deelnemers was de constante volle gevoel en de wens om wat te lopen, wat echter niet toegestaan was. De meeste studenten waren geschokt, hoe ongelooflijk zwaar het was, om de verlangde calorieën naar binnen te krijgen.

De biochemische onderzoeken brachten ook verrassingen. Terwijl Spurlock had geklaagd over een ernstige cholesterolstijging, gebeurde er bij Nyströms proefpersonen niets. Nou ja, een klein beetje dan -maar helaas in de verkeerde richting. Hoe meer ze aten, hoe beter hun bloedvetten werden: het LDL zonk, terwijl het ' goede ' HDL steeg.

Dronken van hypocrisie

Tot dusverre onverklaarbaar was de bemerking van zijn arts dat de lever er net zo uitzag als bij een alcoholist na een drinkgelag. Bovendien sidderde Spurlock aan het einde van het experiment op opvallende wijze. Prompt haasten zich voedingsdeskundigen te verklaren, dat fastfood erger zou zijn dan alcohol en dat onze kinderen beschermd dienen te worden tegen deze fastfood-ketens.

Mijnheer Spurlock werd onlangs uit de alcohol-kliniek ontslagen. Hij bevestigde een alcoholist te zijn: “Ik was al 30 jaar geen week meer nuchter”. Dit is overigens in tegenspraak met wat hij in zijn film van 2004 had beweerd. Spurlock laat zien hoe men nog uit een kapot gezopen lever een slaatje kan slaan.

Een film kan nog zo bespottelijk zijn, zo hypocriet en zo gevaarlijk voor kinderen en adolescenten, wanneer het maar past binnen de gevechtsretoriek van de voedingspropaganda. Ik verwacht van elke leraar en lerares, die hun studenten "Super Size Me" hebben laten zien tijdens het voedingsonderwijs, dat zij hun eermalige beschermelingen op al het Fake News van de film wijzen, om lichamelijk en emotionele schade bij hen te voorkomen. Het zou beter zijn geweest wanneer ze in de biologie les "King Kong" hadden laten zien - een grootse documentaire over reuze apen.

Literatuur

McAleer P: A Big Mac Attack, or a False Alarm? Morgan Spurlock’s #MeToo confession casts doubt on his 2004 documentary. Wall Street Journal 23. May 2018 

Douglas K: "Super size me" revisited – under lab conditions. New Scientist 2007; 27. Januar: 28-31

Borcholte A: Angriff der Killer-Burger. Spiegel.de 14. Juli 2004

Center for Consumer Freedom Team: Is Super Size Me a Big Fat Lie? May 25, 2018 https://www.consumerfreedom.com/2018/05/is-super-size-me-a-big-fat-lie/