Brotzeit door Udo Pollmer

In de loop van de geschiedenis van de aarde heeft de zeespiegel enorme schommelingen ondergaan. Tegenwoordig worden al minimale veranderingen geëxtrapoleerd naar een wereldondergang. Het Duitse onderzoekscentrum voor geowetenschappen, daarover geciteerd: "De zeespiegel ligt tot 110 meter onder- en tot 85 meter boven de berekende waarden. De oorzaak is de ongelijkmatige verdeling van dicht gesteente in het binnenste van de aarde en de daaruit voortvloeiende verschillende aantrekkingskracht van het water." Het verschil in hoogte "tussen twee bijna naburige zeeën zoals de Zuid-Atlantische -en de Indische Oceaan bedraagt ongeveer 200 meter." Daar het zwaartekrachtveld van de aarde, de gravitatie door magmastromen, voortdurend verandert, daalt of stijgt ook de heersende zeespiegel.

Aan de Noordzeekust blijkt uit de data, dat de snelle stijging van het peil van duizenden jaren geleden, zich al...

...ten tijde van Caesar vertraagd had en sindsdien vrijwel tot stilstand is gekomen. In Cuxhaven vertoont het gemiddelde laagwater over de afgelopen 50 jaar geen enkele trend. Op de Maldiven daalde het zeeniveau bijvoorbeeld rond 1970 zeer snel met 20 centimeter. Sindsdien is het laag gebleven. De paleogeofysicus Nils-Axel Mörner uit Stockholm, onder andere hoofd van het Maldiven Sea Level Project, moest ontslag nemen na deze politiek ongewenste bevinding.

Op Tuvalu, de Zuidzee-eilanden die al lang hadden moeten verdrinken, wordt het peil sinds 1980 gemeten. Er is "absoluut geen trend waarneembaar, geen stijging, niets", aldus Mörner! De geowetenschapper Paul Kench vergeleek luchtfoto's van de archipel uit 1970 met die uit 2014 en stelde vast dat het landoppervlak van de eilanden met meer dan 70 hectare was toegenomen. Mörner verzette zich vooral tegen de onzin met de modelberekeningen, waarmee "klimaatonderzoekers" naar believen hun dramatische resultaten genereren. Hij vertrouwde op metingen, die zijn wetenschappelijke carrière bezegelden.

Niet alleen magmastromen bepalen het zeeniveau, maar ook de maan met haar eb en vloed. Het werkt exact zo op het vasteland: het aardoppervlak is ook onderworpen aan zijn zwaartekracht. "In het samenspel van aantrekkings- en middelpuntvliedende krachten tussen de aarde en de maan, stijgt en daalt de grond onder onze voeten ... in Europa ... met ongeveer 80 cm. Hier werken dan veel krachten samen, zoals de belasting van het opkomende water aan de Noordzeekust. Hierdoor stijgt de grond in het binnenland bij vloed, maar daalt hij in het kustgebied."

De zee is geen geëmailleerde badkuip die overloopt, maar heeft een flexibele en deels doorlatende bodem in de vorm van de aardkorst. Als de kilometers dikke ijskap op Groenland zou smelten, zou de druk op de ondergrond afnemen en zou deze stijgen. Elders zou de grond wegzakken. Het beeld van een ballon die van alle kanten kan worden ingedrukt en daardoor rondom uitzet, zou passender zijn.

Ijzige stilte

Toen Louis Frank van de Universiteit van Iowa de beelden analyseerde van zijn speciale camera's aan boord van onderzoekssatellieten en ruimtesondes, deed hij een zeldzame ontdekking: daar waren onbekende objecten te zien, die in de richting van de aarde vlogen. De metingen lieten slechts één mogelijkheid toe: grote brokken ijs, duizenden en duizenden per dag, suisden in de richting van de hoge atmosfeer en verdampten daar; een soort tonnenzware mini-kometen. Hun waarneming wordt bemoeilijkt door het feit dat ze vervuild zijn met koolstof en andere materialen die in de ruimte volop aanwezig zijn. In de atmosfeer vormen ze fijn ijs zoals cirruswolken, of dalen op aarde neer als koude regen. Daardoor breken er soms onverwachte koude periodes aan.

Aanvankelijk waren zijn collega's diep onder de indruk van zijn bewijsvoering. Maar als donderslag bij heldere hemel begon er een heksenjacht, hij werd bespot, hij zou waarschijnlijk het stof niet van zijn lens hebben afgeveegd. Van de ene op de andere dag werd hij behandeld als een melaatse. De beschuldigingen tegen zijn studies waren verzonnen, het tijdschrift Nature verwierp een artikel omdat een "representatieve enquête" onder zijn collega's zich tegen hem had gekeerd. Wetenschap door het organiseren van een schervengegericht ! Verdere financiering voor onderzoek werd geweigerd. De manier waarop zijn existentie werd vernietigd is een duidelijke aanwijzing voor de principiële juistheid van zijn metingen en interpretatie. Het zou helpen, vele onverklaarbare fenomenen te begrijpen. Kennelijk is dit niet gewenst.

Een voorbeeld: Volgens isotopenanalyses van Deense geologen zou de aardbol heel langzaam opdrogen. Sinds het ontstaan van de oceanen is al een kwart van het water verdwenen. Aan deze analyse valt niet te tornen. Het verlies wordt voornamelijk toegeschreven aan microben, die water splitsen en uit waterstof en kooldioxide methaan en zuurstof produceren. Het methaan stijgt op naar de stratosfeer, waar het wordt vernietigd door de UV-straling van de zon. Misschien is de reden dat de oceanen niet verdwijnen dat kosmisch ijs de verliezen compenseert.

Dinos: te zwaar voor onze wereld

Frank's metingen ondersteunen ook de theorie van de uitdijende aarde. Ze stamt van een belangrijke geoloog, Ott C. Hilgenberg. Hij toonde aan dat onze planeet in de loop van haar geschiedenis langzaam maar gestaag is gegroeid. Hierdoor kunnen we veel anders onverklaarbare verschijnselen begrijpen. Ook nu vond weer een grof schandaal plaats. De redactie van Wikipedia besloot de biografie van Hilgenberg volledig uit de Engelse Wiki te verwijderen; de Duitse versie dient eerder om deze te demonteren. Zijn collega Stephen Hurrell: "Niemand van ons zou al te verbaasd dienen te zijn over deze verwijderingen. Tegenstanders van de expansie zijn immers al geïnfiltreerd in Wikipedia, om opzettelijk een groot deel van de geschiedenis van de expansie van de aarde te verwijderen."

Om uit de stortvloed aan argumenten er een te kiezen: Veel dinosaurussen die 150 miljoen jaar geleden op aarde rondzwierven waren te zwaar voor deze wereld. De grootste van hen, de Patagotitan mayorum, woog een respectabele 70 ton. De huidige zwaartekracht zou hem op de grond hebben gedrukt. Daarom moet de graviatie destijds beduidend lager geweest zijn. Ter vergelijking: op de kleinere maan bedraagt de zwaartekracht slechts een zesde. Naarmate de massa en de omvang van de aarde toenamen, nam ook haar zwaartekracht toe. Dit verklaart waarom al 150 miljoen jaar lang, de omvang van landwezens gestaag is afgenomen. Een olifantenstier weegt slechts een tiende van de patagotitanen.

In het Internet heet het dat Hilgenberg ontkracht en achterhaald zou zijn, en heeft Wegener's platentektoniek de overhand gekregen. Dat is schandalig. Hilgenberg, een aanhanger van Wegener, zette zijn theorie voort. Het aantal wetenschappelijke werken, die Hilgenberg tot op dedag van vandaag eer betonen, is nauwelijks nog te overzien. Alleen al de afgelopen jaren zijn tientallen publicaties verschenen. Wikipedia maalt er niet om, ze deelde de protesterende geofysici mee, dat het zelfs binnen zijn macht ligt, om alle publicaties die Hilgenberg zelfs maar vermelden te verwijderen. Zo gaat het daar.

Terwijl klimaatactivisten beweren dat de oceanen vanwege de opwarming door smeltwater, langzaam over zouden lopen, verklaren andere experts, dat de aarde voortdurend massa in de ruimte verliest en uiteindelijk zal krimpen. Geofysici houden vast aan het tegendeel: voor hen dijt de oceaanbodem steeds verder uit. Steeds meer magma stroomt uit de subductiezones in zee en vergroot de oppervlakte van de zeebodem. Dit betekent echter dat de zeespiegel helemaal niet kan stijgen, maar langzaam moet zakken, tenzij er aanvulling komt vanuit de ruimte.

Palmström laat groeten

Hoe zit het met de zogenaamde megacryo-meteorieten, kilo’s zware ijsbrokken zo groot als een voetbal, die bijvoorbeeld in januari 2000 in Spanje tien dagen lang vanuit het niets uit de lucht kwamen vallen? De bewering van de deskundigen dat ze van aardse oorsprong zouden zijn, suggereert dat onzichtbare wolken zich hadden verzameld om blokken ijs te vormen die konden neerploffen als ze zwaar genoeg waren Of dat tornado's water op zouden zuigen, bevriezen en transporteren naar gebieden met mooiweergebieden, om het daar uit de strak blauwe lucht te laten vallen.

Toen ook nog de theorie de ronde begon te doen, dat hier ondanks stralende weer hagelstenen, onzichtbare hagelstenen door niet opgemerkte stormen op elkaar zouden botsen zen er zo ijsblokken ontstonden, reageerden zelfs de vakwerelld verergerd: in Science spotte een hagelonderzoeker dat de ideeen van zijn collega's hooguit geschikt waren voor het laten ontstaan van sneeuwvlokjes.

Natuurlijk vallen er soms hagelstenen ter grootte van tennisballen uit de lucht tijdens hevig onweer, en kunnen ze ook in de atmosfeer worden gevormd door meteorologische processen. Chemische analyse kan aantonen of ze op aarde zijn gevormd. Ooit werd er een hagelsteen gevonden waarin een kleine schildpad zat. Het diertje was volledig in ijs gehuld. Maar langeafstandstransporten van 100 kilo en meer zijn absurd. In het heelal vliegen genoeg bevroren spul rond, dat bezwijkt onder de zwaartekracht van de aarde.

„Het is griezelig," aldus een expert, „dat kenneijk dagelijks dergelijke brokken op aarde neer kletteren." Blokken ijs, soms met een diameter van enkele meters, zijn niet alleen in Spanje uit de lucht komen vallen, maar zijn sinds mensenheugenis overal ter wereld waargenomen. Zo meldt het Augsburger Wunderzeichenbuch het neerkomen van talrijke cryo-meteorieten met verwoestend effect in Dordrecht in 1552. In 1880 merkten waarnemers in Minsk de kleuring van het ijs op, sommige waren roze, andere vertoonden een helder blauwe kleur. Dit werd destijds geïnterpreteerd als de aanwijzing voor nikkel en kobalt, kenmerkende elementen in meteorieten.

Blijkbaar is het idee van kosmische ijsbrokken veel te gevaarlijk voor de schaapjes. Daarom zijn alleen aardse verklaringen toelaatbaar: de aarde als gesloten, mensengemaakt systeem. In plaats van het voor de hand liggende te accepteren, worden nu isotopenanalyses ingezet om te bewijzen dat cryo-meteorieten in de aardse lucht gevormd zijn. Hun isotopische samenstelling zou namelijk typisch zijn voor regen op aarde. IJskometen zouden een heel ander patroon hebben. Het idee dat er een typisch isotopenspectrum in het heelal is en een ander voor de planeet aarde, lijkt vreemd.

Voor zover er geïsoleerde analyses beschikbaar zijn (b.v. water uit meteorieten, in het geval van komeetmetingen b.v. met massaspectrometers in sondes ) tonen de gemeten waarden spreiding over een groot bereik. Wanneer echter de op aarde vallende ijsbrokken hetzelfde isotopenpatroon laat zien als regen, ligt het voor de hand te speculeren dat onze atmosfeer rijkelijk veel water van dit type kosmisch ijs bevat. Het is ook vreemd dat de naam Louis Frank consequent wordt vermeden. Frank had overigens geen kometen in de dampkring van de aarde zien neerstorten, maar geweldige ijsbrokken, die juist niet met een heldere staart door de ruimte reisden, maar kennelijk heel andere eigenschappen en daarmee ook een andere oorsprong hebben.

Nu zijn de bevindingen van Louis Frank helemaal niet nieuw. Ze stammen oorspronkelijk van een Oostenrijks genie, van Hanns Hörbiger. Hij kwam tot een soortgelijke conclusie. Zijn theorieën maakten vanaf 1900 als "Welteislehre" c.q. “Glazialkosmologie" furore. Tegenwoordig worden deze zo mogelijk verzwegen of als "pseudowetenschap" weggezet; per slot van rekening zouden na zijn dood in 1931 vooral leken en nazi's zijn geschriften instemming hebben gelezen. Alles zou nu weerlegd zijn. Hörbiger werd net als Hilgenberg en Frank uit het pantheon van de wetenschap verdreven. Ook al is zijn Glazialkosmologie meer dan 100 jaar oud, ze is nog steeds gerechtvaardigd. Ze zou echter uitgaande van Franks onderzoeken up-to-date moeten woorden gebracht.