Vastentijd
Door Udo Pollmer

Met de Vastentijd zien veel mensen bewust af op verpakkingen en zakjes uit plastic. Van de trend tot „Plastic-Vasten“ houdt Udo Pollmer helemaal niets. Wie het milieu wil ontzien, zo zegt hij, dient af te zien op papier.

Op 1 maart begon de Vastentijd – een welkome aanleiding voor christelijke geloofsgemeenschappen dit teken van hun geloof zichtbaar te maken. Overal heeft het “Plastic-Vasten” navolging gevonden – net als bij het “Sap-Vasten”. Gelukkig betekent het niet, in plaats van zoete sapjes alleen nog maar brokkelig plastic te mogen knabbelen. Kerken, milieu- en consumentenorganisaties roepen er meer toe op, om in de Vastentijd voor Pasen te eten als voorheen, maar zonder het eten in een verpakking of plastic zakje mee naar huis te nemen. Dat moet de...

...afvalton ontlasten, die kennelijk, wanneer men de deksel oplicht, onder de last van de gewichtsloze verpakkingen hoorbaar kreunt. Pas na Pasen word ze weer zinvol benut, wanneer ingewikkelde bonbondozen afgevoerd moeten worden.

Geen invloed op het plastic in de Stille Oceaan

“Plactic-Vasten tegen de plastic-waan” luidt het motto van vele gelovigen om een milieuvriendelijk leven te leiden. Hun waan bestaat eruit, dat ze hopen, iets tegen het plastic afval in de zee te ondernemen, om de dierenwereld in het Rijk van Neptunes te beschermen. Daarbij heeft het afzien op plastic van Hollandse consumenten niet met het beruchte plastic-tapijt in de Stille Oceaan van doen. Bij ons word het kunststof verzameld en hergebruikt – en niet tot afvalbergen opgestapeld. Het plastic in de oceaan stamt uit andere continenten – daar hebben de mensen andere zorgen.

Wanneer er bij ons wel eens een vliesdun plastic zakje door de lucht vliegt, dan alleen omdat sommige tijdgenoten hun afval liever uit het autoraampje werpen. Daar de zakjes ultradun zijn, laten ze een voorbeeldige ecobalans zien. Wat voor nut heeft het wanneer er in plaats van plastic glazen flessen in het landschap belanden? Aan de scherven verwonden zich spelende kinderen of badgasten. Ieder jaar zoeken zo’n 13.000 kinderen met snijwonden het ziekenhuis op. Dan zouden de ouders toch liever “Glas-Vasten”.

Productie van papieren zakken: 20 maal hoger waterverbruik

Koddig is de voorstelling van velen die afzien op plastic, dat inkoop zakken uit papier een “belangrijke bijdrage van een kritische beweging” zou zijn. Een papieren zak heeft dubbel zoveel CO2 equivalenten nodig als eentje uit plastic – in ieder geval reken technisch. Het waterverbruik is zelfs twintig maal zo hoog – en wel heel reëel. Daar zou “Papier-Vasten” eerder een teken van een kritische geest zijn. Vooral het voor de verpakkingen gebruikte recyclingpapier belast de inhoud – bijvoorbeeld met mineraaloliën.

In stadse biotopen ontstaan winkels zonder wegwerpverpakking: De klanten brengen hun eigen bakjes mee – plastic dozen zijn bijzonder praktisch. Bij het afzien op de verpakking en bij hergebruik van bakjes en flessen ontstaat er echter een hygiëneprobleem. Dientengevolge moeten winkels, die hun waren “origineel onverpakt” verkopen, nauwlettend op de zuiverheid letten. En dat betekend een heleboel reinigingsmiddelen. “Poetsmiddelen-Vasten” zou behulpzamer zijn – want poetsmiddelen, en zeker de werkzame stof triclosan, brengt het waterleven in gevaar – niet in de verre oceaan, maar direct voor onze huisdeur.

Wat dacht u van „Milieu-Vasten“?

Jaloers blikken zij die Plastic-Vasten terug naar de tijd, toen en nauwelijks plastic afval was: ”Inkoop ging men doen met het handgeknoopte tas, melk ging in meegebrachte kannen, eieren in een mandje, de vis rolde de visboer in een oude krant. “Een zero-waste-lifestyle”, zo jubelt de szene. Zonder kunststoffen zijn echter veel kant-en-klaar producten niet te krijgen – dan zullen de milieuactivistes zelf weer achter het fornuis moeten, om voor de hele familie te koken, dag in dag uit..

Na de afwas – met de hand – naaiden de moeders uit oude lappen jurkjes voor hun dochters, ’s avonds werden de sokken van vaders gestopt. Niets is ecologisch meer beschamend dan overvolle kasten vol modieuze kleding. Wie het milieu werkelijk na aan het hart ligt, neemt opnieuw genoegen met bescheiden kleding en onvermoeibaar schoeisel – zoals vroeger. In plaats van de dagelijkse douche was er ’s zaterdags het familiebad in de zinken teil – met groene zeep en zonder verzorgende lotion voor de gevoelige huid. Daarna kreeg iedereen schoon ondergoed. Het paradijs voor de echte zero-waste-vastende.

Wat dacht u van “Eco-Vasten” – tegen de eco-waan? Gegroet!