Brotzeit door Udo Pollmer

Het kolonialisme leeft: Onze milieubeschermers zouden miljoenen Afrikaanse kinderen op hun geweten hebben, en wel door hun eis voor een wereldwijd verbod op DDT. Voor vele Derde Wereldlanden is DDT van essentieel belang voor de bestrijding van malariamuggen.

Al in het jaar 2006 ondertekende de Vredes Nobelprijswinnaar aartsbisschop Desmond Tutu een verklaring, die werd afgesloten met een bijna ongelooflijke beschuldiging: "het DDT verbod creëerde een nieuwe Holocaust", ja, het had meer slachtoffers geëist dan de Tweede Wereldoorlog. Tutu en zijn medestrijders beschuldigden de milieuorganisaties van de ergste vorm van kolonialisme, maar de kritiek gleed van hen af als regen op natte eendjes. Wie pretendeert de hele...

...wereld te redden, stelt zich boven het aardse gericht, zoals op andere plaatsen het “Leger van De Heer".

De hoeveelheden DDT die nodig zijn om de malariamug te bestrijden zijn minimaal en meestal zonder milieurelevantie: muskietennetten worden geïmpregneerd die over de slaapplaats hangen. Muren worden behandeld omdat de muggen daar na hun bloedmaaltijd uitrusten.

Het verbod van de Stockholmse Conventie, geïnitieerd door de milieubeschermers, werd in 2012 weliswaar enigszins versoepeld, maar de voorwaarden waren vernederend.

De EU heeft de pogingen van de Afrikaanse Staten om hun burgers met DDT te beschermen tegen deze verwoestende parasieten, ogenblikkelijk met sancties bestraft. Ook de Verenigde Staten maakten steun afhankelijk van het afzien op DDT. Daarbij is DDT zo goedkoop dat zelfs de armste landen het zich nog altijd konden veroorloven, bovendien is het tamelijk werkzaam. Ondertussen, proberen de betrokken staten zich een beetje uit de klauwen van de "weldoeners" te bevrijden en kopen hun DDT op de zwarte markt, vermoedelijk in China.

Natuurlijk, worden de muggen vroeger of later resistent waarbij het niet uitmaakt met welk insecten gif ze besproeid worden. Dit is de prijs van de evolutie. Maar waarom laten we de staten niet zelf beslissen, wanneer en waar ze welk insecticide in willen zetten? Wie heeft ons toestemming gegeven hen te bevoogden? Het echte probleem is de toenemende resistentie tegen medicamenten, wanneer de mensen eenmaal besmet zijn geraakt, omdat de muggen niet bestreden mogen worden.

In Europa kon malaria pas uitgeroeid worden, toen er voldoende DDT ter beschikking stond. In Duitsland lukte dat in 1950. DDT verhinderde over ter wereld epidemieën, die door muggen, luizen, wantsen en vlooien overgedragen worden: tyfus, gele koorts, dengue koorts, slaapziekte, vlektyfus en de pest, om er maar eens een paar te noemen. Maar deze gesels der mensheid storen de verzadigde Europeanen niet, ze menen met een groene smoothie en een veganistisch soja-worstje de wereld te redden, en ondertekenen oorlogzuchtige pamfletten tegen pesticiden.

Propaganda organisaties betitelen DDT graag als "Ultragif". Dat is een pertinente leugen. DDT is giftig voor insecten, maar is verbazingwekkend onschadelijk voor zoogdieren. Daarom kon het ook rechtstreeks worden toegepast op mensen tegen luizen. Het gebruik ervan werd vanaf 1970 beperkt, omdat het zich in het vetweefsel ophoopt, hetgeen tot residuen in de moedermelk voerde. Europa was al langer van deze plaaggeesten bevrijd.

De opluchting, die de uitroeiing van de kwellende parasieten aan de burgers verschafte na het einde van de oorlog, en de lage acute giftigheid, zorgde voor een losse omgang daarmee. In de vijftiger jaren werd DDT in de Verenigde Staten even kwistig gebruikt, in woningen, scholen, of zwembaden, als poedersuiker op een pannenkoek. Sofa kussens, gordijnen, tapijten, bedden, en zelfs de was werden er royaal mee ingepoederd, behang geïmpregneerd, deuren ermee ingesmeerd en op de vloer als boenwas opgebracht -naar het motto: liever DDT dan tyfus.

Kinderen, die op de vloer speelden, namen de stof op, ze namen het via hun kleding op, inhaleerden hele wolken bij het springen op de bank, het wasemde uit het behang en druppelde uit het haar. Kinderen werden preventief bespoten, zelfs in zwembaden hingen grote wolken insecten GIF over de bassins. Opnames tot wel een gram per dag zal bij kinderen zeker geen zeldzaamheid geweest zijn.

Om de gevolgen te beoordelen, zijn observaties uit Taiwan nuttig, toen rond 1955 vele woningen met DDT werden besproeid. Destijds vonden de bewoners dode katten en muizen voor de deur. Beide soorten kan het fataal geworden zijn, dat ze hun vacht likken. Daar het bij mensen al vanaf 6 mg DDT/kg tot schadelijke gezondheids effecten komen kan, moet het in de USA tot vergiftiging bij kinderen gekomen zijn.

De typische symptomen van een DDT-vergiftiging worden in de relevante literatuur als volgt beschreven: hoofdpijnen, gastro-intestinale kwalen, spierzwakheid, onordelijke loop, vertraagde bewegingen, prikkelbaarheid en verlamming. De symptomen worden expliciet met het Guillain-Barre syndroom vergeleken, een infectie die aan kinderverlamming doet denken.

Deze vergiftigingsgevallen duiken echter in de literatuur zo goed als niet op. Een prijzenswaardige uitzondering was de New Yorkse arts Morton Biskind. Hij beschreef rond 1949 talrijke gevallen van DDT-vergiftiging, maar vond nauwelijks gehoor. Aangezien er destijds geen betrouwbare DDT-analyse bestond, restte hem maar een mogelijkheid om een oorzakelijk verband aan te tonen: Biskind liet de DDT zoveel mogelijk uit de huizen van de patiënten verwijderen. Dit bood vele patiënten daadwerkelijk verlichting.

Wat zou er gebeurd zijn, wanneer de medische wereld Biskind’s zicht op de zaken overgenomen zou hebben? Dan zouden vele burgers panisch gereageerd hebben, gevolgd door een vloed van schadeclaims en rechtsvervolgingen wegens het toebrengen van lichamelijk letsel. Ouders die vlijtig gesproeid hadden in hun huizen zouden worden aangeklaagd door hun kinderen. Algehele ontzetting zou om zich heen gegrepen hebben! Het artsengezelschap zal daarom zo slim zijn geweest om patiënten te voorzien van nietsvermoedende diagnoses, zoals griep, intestinale infecties of zelfs polio. En omdat er destijds natuurlijk ook veel echte gevallen van kinderverlamming waren, viel dit niet echt op, eens temeer wanneer een vaccinatie een remedie beloofde.

Volgens hetzelfde patroon kreeg amper 10 jaar geleden de vaccinatiecampagne tegen het varkens griepvirus vleugels. Toen de Amerikaanse kinderarts de doodsoorzaken controleerde van kinderen die volgens kliniek diagnoses waren gestorven aan varkens griep, bleek dat de werkelijke doodsoorzaak meestal de ziekenhuisbacterie was. De kinderen hadden zich kennelijk pas in het ziekenhuis de dodelijke infectie op de hals gehaald - maar omwille van de aansprakelijkheid werden het voor de ouders slachtoffers van de varkens griep.

Samengevat: DDT kan levens redden wanneer het goed wordt gebruikt. Twee ideologieën zijn verwerpelijk: ten eerste, de demonisering als "ultragif" en ten tweede, de bagatellisering die ertoe geleid heeft, dat de gevolgen van een overdosis met verkeerde diagnoses verborgen werden gehouden.

Literatuur 

Driessen P: The truth about malaria and DDT. Canada Free Press 18. July 2006

Zubrin R: The truth about DDT and Silent Spring. The New Atlantis 2012 

Schulze G: Malaria, DDT und kein Ende. Deutsche Apotheker-Zeitung 2012, Nr. 43, S. 28ff & Nr.46, S.28ff

Spencer PS et al: Experimental and Clinical Neurotoxicology. Oxford University Press, NY 2000

Maxmen A: The enemy in waiting. Nature 2018; 559: 458-465

Taiwan Provincial Malaria Research Institute: Malaria control and eradication in Taiwan. Progress Report, May 1952 to June 1957. Bulletin of the World Health Organisation 1958, 19: 595-620

Hancocka PA et al: Associated patterns of insecticide resistance in field populations of malaria vectors across Africa. PNAS 2018; 115: 5938–5943

Biskind MS, Bieber I: DDT poisoning – a new syndrome with neuropsychiatric manifestations. American Journal of Psychotherapy 1949; 3: 261-270

Hill KR, Robinson G: A fatal case of D.D.T. poisoning in a child. British Medical Journal 1945; 2: 845-847

Case RAM: Toxic effects of 2,2-bis (p-chlorphenyl) l,l,l-trichlorethane (D.D.T.) in man. British Medical Journal 1945; 2: 842-845

Biskind MS: Statement on clinical intoxication from DDT and other new insecticides. Journal of Insurance Medicine 1951; 6 (2): 5-12

Biskind MS: DDT poisoning and elusive virus X; a new cause for gastro-enteritis. American Journal of Digestive Diseases 1949; 16: 79-84

Randolph AG et al: Critically ill children during the 2009 – 2010 influenza pandemic in the United States. Pediatrics 2011; 128: e1450

Cranmer M et al: Biochemical effects of repeated administration of p,p’DDT on the squirrel monkey. Toxicology & Applied Pharmacology 1972; 21: 98-101

Takayama S et al: Effects of long-term oral administration of DDT on nonhuman primates. Journal of Cancer Research & Clinical Oncology 1999; 125: 219-225

Bate R: The rise, fall, rise, and imminent fall of DDT. Health Policy Outlook 2007; Nr.14: 1-9Neal LM: When Texas sprayed DDT on citizens to prevent polio. 12. Oct 2014 Updated 8. Jan. 2018 https://allthatsinteresting.com/when-texas-sprayed-ddt