Brotzeit door Udo Pollmer

Klimaatdeskundigen waarschuwen voor de grote droogte: het waterpeil daalt, bronnen drogen op, de natuur gaat naar de knoppen. Natuurbeschermers beschuldigen onze boeren dat zij, samen met de industrie, het grondwater met chemicaliën „verpesten“. Voor iedereen zou er genoeg schoon, verfrissend water zijn met "klimaatrechtvaardigheid" en een CO2-heffing.

Met betrekking tot het thema water biedt Google meteen de vraag: "Hoe lang zal er nog water op aarde zijn?". Antwoord: "Tegen 2030 zou een op de twee personen...

...onvoldoende toegang tot water kunnen hebben. De vraag zou de reserves met 40% overstijgen. Zo drastisch verwoordde Ban Ki Moon, secretaris-generaal van de Verenigde Naties, het: " Over acht jaar is het dus al gedaan.

Weliswaar iis meer dan twee derde van het aardoppervlak bedekt met water, maar het grootste deel ervan is ongeschikt voor rauwe consumptie omdat het zout water is. Hooguit 3 procent is zoet water. De grootste post is het ijs van de poolkappen en gletsjers, daarbij komt de luchtvochtigheidplus vocht inclusief wolken - allemaal niet beschikbaar voor consumptie. Alleen het grondwater alsook het water uit rivieren en meren kan door mensen benut worden. Tot zover de officiële versie. Laten we eersteens de waterbalans eens gaan bekijken.

Een kleine, vaak over het hoofd geziene, maar interessante bron is zoet water dat rechtstreeks uit zee kan worden gehaald. Het stroomt uit onderaardsebronnen. Door zijn lagere dichtheid vermengt het zich niet onmiddellijk met zout water, het stijgt op naar het zeeoppervlak en is daar met het blote oog te onderscheiden. Op de droge Paaseilanden was het alleen aan deze bronnen te daanken dat bewoning mogelijk werd. Aan veel zeekusten worden dergelijke zoetwaterreservoirs ook nu nog benut. Hun totale volume wordt geschat op 10 procent van het zoetwater dat via rivieren in de oceanen stroomt.

Misvattingen en verwarringen in de diepte

Een grote post die altijd ontbreekt op de gebruikelijke balans, is het dieptewater. Het omvat maar liefst 20 miljoen kubieke kilometer. Dat is meer dan wat de ijskappen en gletsjers samen bevatten. Het stroomt ongeveer 2 tot 10 kilometer diep onder de grond. Dieptewater is meestal gescheiden van grondwater, maar beide zijn met elkaar in evenwicht. Dieptewater voedt het grondwater - en omgekeerd. Beide zijn geïntegreerd in de watercyclus van onze planeet.

Waarom zwijgen onze klimaatbeschermers over de 20 miljoen kubieke kilometer, anders tellen ze toch iedere druppel? Worden er simpele "diepetebronnen" van 100 of 200 meter geboord, komen ze in opstand. Bijzonder luidruchtig zijn ze in anders het tamelijk stille dorpje Weiding am Inn. Daar eisen ze de bescherming van hun vermeende diepetewater als "staalharde garantie" voor "bijzondere noodgevallen". In plaats van alarmerendboodschappen verspreiden over dorst noodgevallen, zouden ze beter hun kelders beschermen tegen het volgende hoogwater van de Inn.

Aangezien dubbelmoraal tot de eco-ideologie behoort zoals het zwarte pak van de begrafenisondernemer, roepen onze "beschermers" in één adem om diepboringen om de wereld te redden: om uit aardwarmte energie op te wekken. Nu al worden kilometersdiepe installaties beschouwd als ecologische goede doelen net zoals windmolenparken of jezelf vastkleven op autowegen. Het warme water moet huizen verwarmen en "groene" elektriciteit opwekken. Momenteel wil de Bondsregering de uitbouw van geothermische energie bevorderen en stelt zij haar omvangrijke bureaucratie ter beschikking. De industrie klaagt al. De winning van zogenaamde hernieuwbare energiebronnen, of het nu gaat om geothermie, windmolens of biodiesel, is ecologisch gezien echter tamelijk dubieus.

Niet alle gaten zijn geschikt voor groene energie. Desondanks is er soms een nuttig gebruik mogelijk: Een "afvalproduct van vele boringen," aldus de natuurkundige en wateranalist Lorenz Eichinger, "die tot geen enkel bevredigend geothermisch resultaat leiden, zijn geneeskrachtige wateren, die …. vaak een buitengewone (...) samenstelling hebben." Netjes gezegd: Door de lange tijd in de hete ondergrond is al het mogelijke en ook wat onmogelijks aan mineralen opgelost.

Wie nog gelooft dat de zuiverheid van het water toeneemt met de diepte en de ouderdom ervan, onderschat Moeder Natuur, de oude gifmengster. Hier geld: hoe dieper, hoe meer vervuild. Niet met sporen van zoetstoffen en cholesterolpillen natuurlijk, maar het diepetewater heeft tijd genoeg gehad om giftige elementen zoals arseen, uranium of lithium op te nemen. Nu moet er lithium uit de diepte gewonnen worden om elektrische auto's te bouwen.

Daarom dienen boringen, die kilometers in de aardkorst rijken, officieel ter bescherming van het klimaat, maar water drinken uit 100 meter diepte schaadt het milieu en put de hulpbronnen uit - en daarnaast stroomt de Inn. Overigens: ook echt dieptewater kan ook worden behandeld tot drinkwater. Door het vaak aanzienlijke zoutgehalte is de inspanning vergelijkbaar met de ontzilting van zeewater.

"Dieptewater" - zeer verwarrend

Er bestaat geen duidelijke definitie. De daaruit resulterende verwarring wordt gemakkelijk aanvaard. Het Umweltbundesamt legt in de Umweltthesaurus uit dat dieptewater water is dat in de Zuidelijke Oceaan stroomt. Waterbeschermers bedoelen daarmee het water onder in de meren. Groenen en journalisten spreken over dieptewater, wanneer het om grondwater uit gewone diepe bronnen gaat, zoals die door brouwerijen worden gebruikt. Geofysici daarentegen gebruiken het om te verwijzen naar het water, dat in de aardmantel op een diepte van 400 tot 700 kilometer met het magma circuleert. Dit water noemt het UBA in een geschrift over grondwater dan weer "juveniel water" genoemd. Weer anderen spreken van "primair water". Vulkanologen bedoelen vaak dieptewater, wanneer over grondwater spreken.

Wanneer de mantel barst

De globale waterbalansen, die we net als muizenkeutels overal tegenkomen, zijn geen technische informatie, ze vernauwen alleen ons perspectief. En de plaatsen waar het meeste water voorkomt heb ik nog niet eens genoemd. Het eerste bevat, volgens Japanse astronomen, meer water dan alle wereldzeeën bij elkaar. Het bevindt zich honderden kilometers diep in de aardmantel, gebonden in mineralen zoals ringwoodiet. Het is daar echter niet voor eeuwig en altijd opgeslagen, maar vormt de basis van vulkanisme, dat zorgt voor een gigantische waterkringloop.

Dringt in de subductiezones van de zeebodems, d.w.z. daar waar de continentale platen op elkaar botsen, zeewater door in het hete mantelgesteente, dan smelt dit en vormt het vloeibaar magma. Stijgt het magma naar de oppervlakte, dan koelt het af, de druk neemt af, en het water komt weer vrij en wordt als stoom uit de krater geslingerd. Doorgaans zijn er elke dag ongeveer 20 vulkanen actief, die water vanuit de diepte de atmosfeer in spugen.

De populairste waterspuitende vulkaan is Shiveluch op het schiereiland Kamchatka. Vergeleken daarmee hebben de uitbarstingen van de St. Helens in de VS niet veel te betekenen. Klimaatwetenschappers hebben vulkanen als leveranciers van atmosferisch water graag betwist, omdat het vrij snel verdwijnt, vermoedelijk doordat het zich in de lucht oplost. Ondertussen is duidelijk geworden, dat met het vulkanisch magma over het algemeen veel meer water vrijkomt dan eerder werd toegegeven. Het klimaat wordt nu eenmaal bepaald door het belangrijkste broeikasgas: volgens de NASA is dat waterdamp. Niet alle uitbarstingen verlopen spectaculair. In de diepzee worden erupties niet waargenomen, omdat er bij hoge waterdruk geen stoom ontsnapt; het binnenste van de aarde bewijst zich als een superkritische vloeistof.

Terwijl het aantal vulkanen op het land overzienbaar is, is het aantal onderwatervulkanen in duisternis gehuld; met inbegrip van de uitgestorven vulkanen worden ze geschat op wel een miljoen. Volgens geofysici suggereert dit dat een groot deel van het oceaanwater uit het binnenste van de aarde afkomstig is. En dat niet alleen: de onderwatervulkanen zouden ook een veelvoud aan lava uitstoten van wat bovenaardse vulkanen uitstoten. Gloeiende lava verhoogt natuurlijk de temperatuur van het water in de oceaan. Aangezien vulkanisme opvallend in verbinding staat met zonneactiviteit, is de centrale ster het eerste waar je aan moet denken wanneer de temperatuur van de oceanen stijgt, en niet aan het vee dat cellulosehoudend voedsel kauwt.

"Het is echter belangrijk te begrijpen," aldus de Zwitserse petroloog Balz Kamber, "dat water ook weer teruggevoerd kan worden naar de aardmantel. Dit betekent dat er een evenwicht bestaat tussen het water in de oceanen en het water dat is opgeslagen in de aardmantel. We kunnen alleen maar speculeren hoeveel water er nog in deze grote diepten opgeslagen zou kunnen zijn." Naar de laatste speculaties van zijn collega's is daar zelfs 10 keer zoveel water als in alle oceanen tesamen. Dit water is betrokken bij een constante cyclus. Het ontsnapt uit de aardmantel, beland bijvoorbeeld via de atmosfeer weer in de oceaan terecht, en wordt bij de subductiezones weer opgenomen - een cyclus die de hele planeet omvat.

Wanneer het sneeuwt, worden jonge planeten geboren

Bovendien is er nog een andere bron, die ook meestal niet genoemd wordt, maar nooit opdroogt: De ruimte. Volgens een populaire theorie onder astronomen werden onze oceanen ooit ook door de kosmos aangevuld. Er bevinden zich inderdaad onvoorstelbare hoeveelheden water of ijs in de ruimte. Volgens de NASA is "water overal in het hele universum aanwezig, en dat sinds oertijden". Ook in de Melkweg en de planeten van ons zonnestelsel. Belangrijke leveranciers zijn bijvoorbeeld de kometen, die nu kortweg als "vuile sneeuwballen" betiteld worden. Hun staarten bestaan uit verdampend ijs. Een keer werd zelfs een voorbijvliegende sonde met modder bedekt.

Ook al houdt de instroom van ijs vanuit de ruimte zich binnen nauwe grenzen houdt, geldt het tegelijk als kraamkamer van de planeten. Volgens de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) is "de sneeuw in het heelal een fundamentele voorwaarde voor de vorming van planeten". Dit komt omdat het de stofkorrels cementeert zodat ze " tot grotere objecten uit kunnen groeien". Zolang het ijs door de gloed van zonnenerupties vloeibaar is, kleeft het stof maar slecht. Pas wanneer het afkoelt tot amorfe sneeuw ontstaan er planeten. Zo zien experts de schepping.

Stelt u zich eens voor, de baan van de blauwe planeet voert dwars door een ijswolk van kosmische omvang. Zelfs een geringe reductie van het zonlicht zou leiden tot een verwoestende ijstijd. Hoe grotesk is het geklets van "klimaatwetenschappers" over "door de mens veroorzaakte klimaatcatastrofen"?

Zonnebaders: toen de zon de aarde nat maakte

Een onverwachte bron sproeit, terloops gesproken, bij ons in de buurt: De zon. Ze voorziet ons van water via zonnewinden. Allereerst zijn er de protonen, d.w.z. waterstofionen, die vanuit de zon de ruimte in stromen. Stoten ze op asteroïden of stofkorrels, lossen ze zuurstofatomen op uit het gesteente en wordt er water gevormd. Monsters van asteroïden die Japanse ruimtesondes naar de aarde brachten, bevatten ongeveer 20 liter per kubieke meter.

Geofysici uit Heidelberg voegden daaraan toe, dat delen van de zonnewind uit de tijd van het ontstaan van de aarde ook nu nog in de aardkern werken en gassen zoals helium vormen, die langzaam opstijgen. Dit betekent, dat zich daar ook nieuw water moet hebben gevormd. Recente analyses van een diamant uit grote diepte ondersteunen deze interpretatie. Bijgevolg circuleren ongehoorde watermassa's van de aardkern naar de stratosfeer, in kleinere en grotere cycli, die alle met elkaa verbonden zijn. 

De zogenaamde "klimaatonderzoekers" doen veel moeite om de wereld, althans in de hoofden van de mensen, op te laten drogen, zodat de ideologie van het verdorsten ook door schoolkinderen en leraren wordt ingezien. Het wereldbeeld wordt gereduceerd tot het punt waarop alle schuld voor natuurlijke gebeurtenissen van het middelpunt van de aarde tot aan verre sterrenstelsels op de schouders van de burgers kan worden gelegd met belastingplicht.
 

Zie ook op euleev.nl => Hongerstenen: Getuigenissen van een met de natuur verbonden leven